Verdragen!

Moeten wij verdragen wie gemeen en lelijk doet?

Verdragen wie ons bedreigt in wie we zijn?

Wie anderen verwenst?

Minder vindt?

Verwerpt?

Verjaagt?

 

Ja! Dat moeten we.

Maar niet al hun gedachten, niet al hun woorden, niet al hun daden

 

De laatste weken wilde ik al veel mensen op de hoop van hun gedachten en woorden gooien

Maar kijk en luister ik dan wel genoeg naar wat ze echt willen vertellen

Of sterker, naar wie ze echt zijn

Is hun stem werkelijk gericht tégen anderen

Of vooral vóór zichzelf

 

Maar tegelijk…. maakt dat eigenlijk wel zoveel verschil?

Als je zo blind je eigen belang nastreeft

Dat je bereid bent de belangen van anderen te vertrappen, te vermorzelen?

Een beetje egoïsme is niemand vreemd

Zeker als het je niet zo voorspoedig gaat

Als vroeger

Als je buren

Als je zou willen

De vraag is: hoe lelijk mag egoïsme uitpakken?

 

Ik vind dat daar grenzen aan zijn

Geen duidelijk zwart en wit, maar je voelt het wanneer die grens geraakt wordt, gekraakt wordt

Met voeten getreden wordt

En als dat gebeurt laten we dan alsjeblieft luid en duidelijk zeggen

Tot hier, en niét verder

Dit is niét normaal, dit is niét geaccepteerd,

Hoeveel mensen het ook vinden

De norm hóeft niet te zijn wat de meeste stemmen zeggen

Hoe vaak het ook herhaald wordt

De norm hóeft niet te zijn wat door onoplettendheid gewoon is gaan klinken

 

Hoe sluwer het geluid van verwerping

Hoe massaler het koor der onverdraagzamen

Hoe meer liefde we daar tegenover moeten stellen

En liefdevol zeggen: vertel me wat je dwars zit, maar geef de schuld niet aan de ander

Verdragen begint bij werkelijke interesse in elkaar

Bij elkaar willen begrijpen, als is het maar een beetje

 

Het is tijd om te luisteren naar elkáár

Niet naar de vertalers van onze noden en emoties

Niet naar de hitsers en niet naar de haters

Niet naar de media die scoren vaak belangrijker vinden dan uitleggen

Niet naar politici die het gevoel van het volk zeggen te vertolken

En ons beloven te redden met oplossingen die te mooi en te makkelijk zijn om waar te zijn

Maar naar elkaar

Al die anderen hebben hun eigen belangen

En dat zijn niet per se onze belangen

 

Maar wat zijn dan wel onze belangen?

Nou, misschien helpt dit….

 

Ik las ooit over astronauten

Die als ze die kleine blauwe planeet in die onmetelijke zwarte kosmos zien

Overvallen worden

Overvallen door het inzicht dat we verweven zijn

Niet alleen met soortgenoten, maar ook met de planeet zelf,

Die als een unieke levende bol in die doodstille duisternis hangt

Opeens zien ze de aarde als een wakkere, levende gestalte die onze zorg en aandacht verdient

Omdat zij ons onze unieke kans op leven biedt

En opeens is het niet te bevatten dat die bijna 8 miljard mensen

Niet samenwerken om dat leven te beschermen

Maar die in plaats daarvan om gebieden strijden,

Levende grond vernietigen,

Lucht vervuilen,

Grondstoffen uitputten,

En elkaar naar het leven staan

Op zoek naar meer voor zichzelf

 

Opeens zien ze dat wanneer ieder voor zich wil winnen

We samen verliezen.

Opeens zien ze dat er maar één manier is om dit leven op aarde te behouden

En ervan te genieten

En dat is samen

Samen, niet ieder voor zich

Samen, dat is ons belang

 

We zijn allemaal verbonden

Je kunt toch alleen echt vrij zijn als iedereen het is?

Je kunt toch alleen echt gelukkig zijn als iedereen het is?

Je kunt je toch alleen echt rijk voelen als niemand meer echt arm is?

Je kunt toch alleen onbevangen leven als de wereld om je heen niet vol ellende is?

 

Verbeeld je eens

Dat we ons verbinden met iedereen alsof het onze naasten zijn

Dat “voor wat hoort wat” niet per se door dezelfde persoon hoeft worden teruggegeven

Omdat de samenleving als geheel teruggeeft

Omdat samen leven teruggeeft

Ik ben omdat wij zijn

Ubuntu

Weer samen

Verbeeld je eens