Toen 2020 begon dansten we nog euforisch. Of zoals Huub van der Lubbe het in 1987 zong: We dansten op een vulkaan. En opeens werden we wakker in een vreemde wereld.

 

Dansen, het vermag veel. Dansen deden ze zelfs in de vernietigingskampen, op het geluid van brandende violen. Voor Leonard Cohen bood het de inspiratie voor een prachtig liefdeslied.

Biedt het ook de weg naar een nieuw begin? Waar de prachtige hertaling van Cohen’s lied zo naar verlangt. Speciaal voor deze avond geschreven door Theo Lexmond en gezonden door Maaike Rijnders. “Dans me naar een nieuw begin”, daar gaan we.

 

Om te beginnen, Ik heb daar goede hoop op. En als ik daarbij nog één verlicht prachtlied mag citeren, van Wende Snijder, die zong: “Dans voor de liefde, dans door het licht, dans voor het kwaad dat je dansend achterlaat. Dat heb ik nodig ja ja, dat heb ik nodig ja.”

 

Liefde, daar draait het om. Het is de liefde die licht in ons leven brengt. Zelfs als alle liefde verdwenen lijkt, en Cohen’s violen branden. En ja, ook als we de liefde vergeten, in onze haast om te leven.

Precies dat! Precies dat gehaaste, opgejaagde, opgelegde, overspannen leven kwam dit jaar opeens krakend tot stilstand. En de aarde? Die slaakte een zucht van verlichting.

 

Ja, wij schrokken, en vreesden, en, toen de eerste golf brak, toen begon al snel de roep om terug naar normaal, weg van de pijn, weg van de klappen. Heel zware klappen, voor sommigen.

 

En die roep was begrijpelijk, we voelden het allemaal. Maar was er niet ook opluchting? Want vonden we niet ook onszelf, meer dan ooit tevoren?

 

Opeens verplaatst ons leven zich naar huis, naar thuis. We kijken om ons heen en zien hoe goed we het hebben. Rustig, stil, geruisloos, opeens hadden we alle tijd.

 

En hoe dichterbij we kijken, hoe waardevoller en warmer ons leven blijkt. Vaak tot onze verbazing genieten we ervan dat we niet iedere dag hoeven te rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

 

Opeens is onze agenda leeg, en hebben we tijd voor gezin, familie en dierbare vrienden. Maar ook voor de boodschappen van de bange buurman en het praatje met de eenzame overbuurvrouw.

We hebben opeens tijd voor lange wandelingen.

Tijd voor goede gesprekken.

Tijd om te denken, te schrijven, te zingen, te dansen, te zijn.

Tijd om te leven.

 

En nu staan we op de drempel van een nieuw jaar. De Verlichting bracht ons ooit wetenschap, en die wetenschap brengt ons nu een vaccin op weg terug naar normaal. Maar hoe normaal was normaal, waar de Romantiek leek te zijn begraven.

 

In de arena van meningen leveren het kille verstand en de feitenvrije onderbuik een vilein gevecht. Een strijd die lelijker wordt met de dag. Dit gevecht schreeuwt om een nieuwe toetreder. Deze strijd schreeuwt om de terugkeer van het hart, om emotie, intuïtie, om liefde.

 

Dus,…. gaan we na de vaccins weer rennen of blijven we ook vaker stilstaan? Wordt het de oude waanzin of een werkelijk normaal?

 

Vinden we meer tijd voor onszelf en wat we echt willen, in plaats van wat we zijn gaan geloven dat we willen?

 

Krijgen we meer aandacht voor elkaar, voor hen die we het liefst hebben, én voor hen die door een razende maatschappij eenzaam worden achtergelaten?

 

Hervinden we onze plek in de natuur, waar we als het er op aan komt maar een klein, kwetsbaar onderdeeltje van zijn gebleken? Niet de almachtige heerser die we ons voorhielden.

 

Vinden we de balans terug die onze redding zal blijken?

Worden het meer jaren van mij of worden het nu jaren van wij?

 

Natuurlijk kunnen we als individuen blijven dansen, dansen met onszelf. Maar is het niet het dansen met de ander wat we nu zo verschrikkelijk missen? Dus laten we dansen met elkaar. Dat we elkaar nog even beter niet aanraken wil immers niet zeggen dat we elkaar moeten loslaten.

 

Laten we elkaar in de ogen kijken, laten we samen bewegen, laat onze gedachten in elkaar opgaan, laat energie versmelten en … we dansen. We dansen naar een nieuw begin.

 

Laat de violen maar branden, als de liefde wint. Liefde voor mens, voor natuur, voor het leven, voor elkaar, voor onszelf.

 

Die liefde, echte liefde, ja echte liefde, laat dat het nieuwe normaal zijn.

Laten we weer thuiskomen. Het is harder nodig dan we wisten.