Ode aan de Verdraagzaamheid
Ik kijk TV, lees een krant, check mijn tijdlijn.
En ik vraag me af: welk pad zijn we opgegaan?
Zijn de verschillen werkelijk zo groot geworden?
Als ik van een afstand naar mezelf kijk,
dan zie ik iemand die elke dag naar anderen smeekt,
om alsjeblieft de waarheid te zien. Mijn waarheid te
zien.
En ik weet wel dat bij wie ik eigenlijk wil overtuigen ik
ongehoord blijf,
Dat ik hen hooguit het bewijs lever voor hun waarheid dat ik
wegkijk voor de problemen.
Maar wat dan? Zwijgen is toch ook geen optie meer?
De inzet lijkt zo verschrikkelijk hoog.
Ik vrees de dag dat we terugkijken en opeens zien dat we te
lang op het pad zijn blijven hangen waar het eigenbelang en het recht van de
sterkste overheersen.
Dat we om ons heen kijken en overal hebzucht en jaloezie
zien.
Ruzie en afbraak. Oorlog en vernietiging.
En waarom?
Ik geloof in de noodzakelijkheid te verbinden.
Alleen samen kunnen we delen.
Alleen samen kunnen we creëren.
Alleen samen zijn we mensen.
In Afrika heet dat Ubuntu. “Ik ben omdat wij zijn”
Of zoals Mandela het zei:
“De betekenis van ons leven zit in het verschil dat we in de
levens van anderen maken”
Maar ik maak me hier zorgen over.
Onze verdraagzaamheid is kwetsbaar.
Mijn eigen verdraagzaamheid wordt regelmatig op de proef
gesteld.
Niet door feiten en gebeurtenissen. Nee, door fake nieuws,
door alternatieve feiten, door internettrollen.
Een uurtje te lang rondgesnuffeld in de verkeerde bubbel en
ik hoor mezelf zomaar de vraag stellen: Zie ik het dan toch niet goed?
Ubuntu
Ik ben omdat wij zijn
Dat maakt een oude propaganda-wet uit de jaren 30 actueler
dan ooit:
Als je leugens vaak genoeg herhaalt gaan mensen ze vanzelf
geloven.
En dan lees ik dat Trump nu lijsten bij laat houden met overtredingen
van iedereen die niet Amerikaans is. Op zichzelf misschien geen leugen, maar o hoe
verschrikkelijk manipulatief.
Ik probeer me voor te stellen wat het met mijn beeldvorming
zou doen als ik vanaf morgen in de zaterdageditie van mijn eigen ochtendblad
steeds het laatste lijstje misdaden lees.Niet alle misdaden, nee alleen die door migranten of moslims
begaan zijn. De rest blijft onbenoemd.
Het schijnt dat onze vrije wil een illusie is.
Dat ons brein niet kan functioneren zonder vuistregels en
vooroordelen.
We leven voor 90% op de automatische piloot.
Tot mijn schaamte herken ik dat ook bij mezelf. Als
migranten en moslims voortdurend in één zin genoemd worden met overlast,
misdaad en terrorisme worden ook in mij de reflexen van een bange racist aangewakkerd.
Daar baal ik van.
Gelukkig is het daarmee niet uit. We zijn dan misschien geen
baas over onze impulsen, we zijn wel in staat om onze eerste gedachten bij te
sturen,en ons te gedragen als verdraagzame, tolerante, zelfs
tamelijk aangename medelanders.
Verdraagzaamheid hoeft niet het slachtoffer van de angst te
zijn.
Maar dat vraagt wel om een bewuste keuze.
Nog 5 dagen,
Dan kiezen we de koers voor Nederland.
Pakken we onze stem terug?
Of kiezen we Voor Nederland?
En de grootste vraag: Wordt Nederland weer van ons?
Verdraagzaamheid hoeft niet
het slachtoffer van de angst te
zijn
15 maart is geen dag om thuis te blijven!
Het is een dag om te laten horen,
dat we vertrouwen in ons land hebben.
We hoeven de ogen er niet voor te sluiten,
dat heel veel dingen beter kunnen.
Of dat de financiële elite een joekel van een crisis op ons
heeft afgewenteld.
En dat globalisering en robotisering naast veel kansen ook zeer grote onzekerheden brengen.
Maar ik wil ook niet wegkijken van het feit,
dat we als land cultureel sterk en economisch rijk zijn.
Dat we op Scandinavië en Canada nahet gelukkigste land ter wereld zijn.
Met ruimte voor veel geluiden, kleuren en gebruiken.
Nog niet zo lang geleden internationaal geroemd om onze
tolerantie.
Dus wat betekent dan eigenlijk:
dat Nederland weer van ons moet worden?
Over welk Nederland gaat dat?
En wie zijn die ons?
Steeds weer klinkt de mantra:
“We moeten eindelijk gaan luisteren naar wat het volk wil”
Maar dat volk is
niet meer dan een kleine boze minderheid,
Waar wat mij betreft al veel teveel naar geluisterd wordt.
Ze vullen elke dag de kranten en nieuwsprogramma’s.
En ik wil graag begrip hebben voor hun problemen,
Maar ik maak me zorgen om hun oplossingen
Ik wil leven in een Nederland
Dat niet vergeten is hoe samen één Europa al ruim 70 jaar
rust en vrede brengt.
Ik wil leven in een Nederland
Dat migranten altijd in de eerste plaats als mensen blijft
zien.
Ik wil leven in een Nederland
Waar homo- en vrouwenrechten niet slechts als wapen
misbruikt worden tegen onverdraagzame religies.
Waar parlement, pers en rechters ook gerespecteerd worden
als ze even niet doen wat je wilt.
Waar onze vrijheid niet beschermd wordt door grondrechten
uit de wet te schrappen,
Maar juist door die grondrechten te versterken.
Een Nederland
Dat weet wat écht nodig is voor een duurzame toekomst voor
onze kinderen.
En waar we niet als Hansje Brinkers onze vingers in dijken
steken,
Maar beseffen dat we een Deltaplan voor de Wereld nodig hebben.
Kies voor elkaar
Als we 15 maart onze stem terugpakken
En Nederland weer van ons wordt,
Dan hoop ik dat dat is omdat de stille meerderheid zich oorverdovend
luid laat horen.
Voor hoop, voor respect, voor verbinding, voor samenwerking,
voor verbetering.
Zodat we weer samen kunnen leven in plaats van verdelen.
Oplossingen kunnen benoemen in plaats van problemen.
En het podium wordt gegeven aan mensen die wél weten “hoe
dan”
Niet voor niks is het podium vandaag gevuld met al deze
mooie mensen.
Ze zijn dan wel geen politici, geen beleidsmakers, geen
wereldleiders.
En ze hebben geen Deltaplan voor de Wereld.
Maar ze weten wel vanuit de grond van hun hart,
Dat we onze toekomst alleen samen kunnen schrijven.
Ubuntu, ik ben omdat wij zijn.
Mijn stemadvies?
Negeer de angstige onderbuik
Vergeet het calculerende brein
Heb het leven lief,
En volg het gepassioneerde hart!
Kies voor elkaar.
