De verbinding, een ode aan elkaar

 

Hier staan we weer.

Als afsluiting van een mooie dag voor Kerst,

Een dag waarop we stil staan bij elkaar

Maar ook bij de mensen die een warm netwerk van familie, vrienden of buren om zich heen moeten missen

En bij de mensen die zich wél met een liefdevolle omgeving mogen omringen, maar zich toch alleen voelen.

 

8 miljard mensen

En talloos veel miljoenen die zich niet erkend, gekend of zelfs maar herkend voelen

We rennen er dagelijks aan voorbij in de ratrace die ons leven is geworden.

En waarom?

Het zijn allen mooie mensen, allen de moeite waard.

Hooguit iets te bijzonder om voor iedereen gewoon te zijn.

Net iets te afwijkend, onbekend of niet passend in de mal waarin we ons eigen leven gegoten hebben.

Ze zijn alleen in de massa.

 

Maar zijn we dat niet allemaal?

Iedereen bijzonder, uniek op zijn eigen manier, anders dan de rest?

En waarom danst dan de een door het leven, terwijl de ander worstelt?

Het verschil zit denk ik in verbinding, of beter in je verbonden voelen

Daarom spraken we vandaag voor de radiomarathon ook zoveel verbinders

 

Het leverde wellicht een mooie vraag op voor bij de Kerstboom dit jaar: met wie verbind jij?

Want in al onze individuele bijzonderheid blijven we vooral sociale dieren

En die kunnen niet zonder elkaar

Ook al zijn we allen anders, we hebben elkaar wel nodig

Dus,…. met wie verbind jij allemaal?

 

Het is een vraag die wel eens belangrijker kan zijn dan hij lijkt

Want waar de mensheid schreeuwt om verbinding vult identiteit de ruimte

Steeds meer mensen zoeken de groep waarin ze zich herkennen en zeggen ‘dit is wie ik ben’

En daarmee vooral ook ‘kijk die andere groep, dát ben ik niet’

En zo staat niet verbinding maar verschil centraal

En ik denk niet dat dát de oplossing is.

 

Tegelijk, al is het niet de oplossing, gek is het ook niet

Althans, ‘k kan het wel begrijpen

Jarenlang, eeuwenlang soms, was iedereen die anders was ook ‘de ander’

En nog steeds

En omdat anders soms best eng is, werd ‘de ander’ ook al snel eng

En ontkent, onderdrukt, gediscrimineerd, genegeerd, aan de kant gezet en minder waard gevonden

En nog steeds

 

En nu vragen de anderen om gelijkwaardigheid

Luider dan ooit, en meer dan terecht

Maar in het steekspel dat volgt wordt vaak het ongelijke uitgelicht, het anders-zijn een naam gegeven, de eigen groep afgebakend

Het verschíl wordt de identiteit,

Zonder nog overeenkomsten te kunnen zien, zo lijkt het

En omdat anders soms best eng is, wordt die identiteit ook al snel eng

Wordt het recht op die identiteit ontkent

En worden de pijnen en wensen als kleinzerige aanstellerij weggehoond

Zogenaamd om onze eigen identiteit, onze eigen groep, te beschermen

 

Maar waar eindigen we als wit bang is voor zwart, en zwart voor wit

Als hetero bang is voor LHBTI, en LHBTI voor hetero

Als oud bang is voor jong, en jong voor oud

Als vrouw bang is voor man, en man voor vrouw

Als een groep bang wordt van de eenling, dan móet de eenling wel bang zijn voor die groep

 

En waar eindigen we als we liever vooroordelen over een beeld

Of erger nog veroordelen over een beeld

Dan dat we ons willen verplaatsen in een persoon

Waar eindigen we als we weigeren de ander te zien voor wie hij is

Waar eindigen we als we vergeten onszelf te zien voor wie we zijn

Enkel omdat we de instandhouding van het beeld van wie we denken dat we zijn, belangrijker vinden dan onszelf en de ander echt te kennen

…Tegenover elkaar

Daar eindigen we dan

 

En waarom?

Als de ander begrepen en gewaardeerd wil worden als persoon

Betekent dat niet dat we iets essentieels van onszelf in hoeven te leveren

We zijn ieder voor zich immers veel meer dan een verzameling groepsrituelen en antieke gebruiken

Die rituelen zijn hooguit een laagje vernis over wie we werkelijk zijn

Ieder voor zich, en ieder uniek.

 

 

 

Laat ons dán liever de tijd nemen om tien minuten in de schoenen van de ander te gaan staan, zodat we de wereld door zíjn ogen leren zien

Alleen dan leren we iemand anders kennen

Alleen dan kunnen we verbinden

Alleen dan kunnen we samen leven

 

En als we elkaar niet willen kennen

Worden we allemaal ‘de ander’

En eindigen we allemaal eenzaam

Wentelend in ons eigen gelijk

 

Laten we ons daarom vaker in elkaar verplaatsen

En zien dat onze wensen en onze behoeften niet beter, logischer of rechtvaardiger zijn

Dan de wensen en behoeften van iemand anders

En zien dat iemand door anders te zijn, niet de ander is, maar zichzelf

En vaak iemand die het meer dan waard is om te kennen

 

Ik wens jullie een fijne, verbindende Kerst