Ode aan de Verdraagzaamheid - Fakkeltocht 2018
Lieve mensen,
Hier staan we
weer, aan de vooravond van het Kerstfeest.
Samen eten,
samen drinken, samen zijn.
Kerst is dan
ook het feest van mensen verbinden.
Het stond
vorige week in de krant, dus het is zo!
Ik had het boven
het persbericht voor deze fakkeltocht geschreven.
Zo makkelijk
gaat dat.
En dat is geen
probleem, maar wel iets om bij stil te staan als je het nieuws volgt.
Zeker bij
grotere onderwerpen dan de aankondiging van een fakkeltoch.
Elke zin in
het nieuws, elke documentaire op TV, elke post op internet,
Het is nooit
alleen de journalist,
Het heeft
altijd een afzender, altijd met een belang.
En ook als het
geen fake-nieuws is, wil dat niet zeggen dat het per se waar is wat er staat.
Helder zicht
op de werkelijkheid is schaars geworden,
En dat vraagt
dat we zelf blijven denken.
Daarover zo
meer!
Want eerst
dit, in ons lokale nieuwsblad stond namelijk nog iets over kerst.
“Kerst: een bron van hoop in de nacht”
Van een
afzender die ik als het op kerst aankomt hoger aansla dan mezelf,
Het was pastoor
Spooren die het had geschreven, als titel van zijn kerstverhaal voor
Valkenswaard.
Als ik eerlijk
ben moet ik toegeven dat ik zelf altijd meer ben geweest
van het
kerstdiner dan van het kerstverhaal.
Maar deze zin
maakte me op zijn minst nieuwsgierig.
Dus ik las
verder, en hij schreef:
Te midden van alle donkerte vieren we de geboorte
van het Kind in de kribbe. Tot de herders op het veld, de eerste bezoekers van
het pasgeboren Kind, wordt door de engel gezegd: 'Vreest niet. Wees niet bang.'
Die laatste
woorden, wist hij, staan 365 keer in de Bijbel. Voor elke dag een keer. Om ons
te oefenen om, ondanks alles, onze hoop en vertrouwen te voeden.
En iets verder
roept hij ons op om net als het Kerstkind licht en vrede te verspreiden.
Niet bang!
Omdat als we
dat doen, we zichtbaar maken dat er goede krachten zijn
en we
'tegengas' geven aan wanhoop, onverschilligheid en cynisme.
Tja, daar kan
geen gourmette of gevulde kalkoen tegenop,
Wat een
kampioen van een kerstboodschap.
Dit is waar
het om gaat vandaag de dag!
Om ons heen
immers kleurt het sentiment soms zwart van ellende:
- Klimaatverandering is een truc om ons te onderdrukken,
- de Russische beer bespeelt ons met zijn trollen,
- de EU is speelbal van het groot kapitaal,
- Trump kan elk moment de rode knop indrukken,
- En de moderne westerse wereld wordt homeopathisch verdund.
Maar ook
dichter bij onze dagelijkse dag heet het dat:
- Henk en Ingrid moeten betalen voor de energietransitie van het grootbedrijf,
- Zou de farmaceutische industrie ons een autisme vaccineren,
- En onze sociale woningen weggegeven aan ‘de ander’.
Van minder
vlees eten tot het aanpassen van Zwarte Piet, het onderwerp kan niet klein
genoeg of het zou zonder ons georganiseerd volksverzet de val van Nederland
inluiden. Ons mooie land van 15 miljoen mensen. Ons land van polderen en
tolerantie. Ooit lichtgevend voorbeeld voor de wereld. Het gaat gebukt onder
iedere poging het te verdedigen. Want direct slaat de vlam in de pan. Verwijten
en hooivorken. Een gesprek is niet meer mogelijk. Links en rechts worden direct
massaal tegenover elkaar gezet. En in het midden wordt het steeds
verleidelijker om je dan maar gedeisd te houden.
Vrees niet.
Wees niet bang.
Het zijn
zelden feiten. Het is vaak niet objectief.
En de
werkelijkheid is altijd anders.
Waarom die
zwarte kant dan toch zo populair is?
Daar is heel
veel over te zeggen,
bijvoorbeeld
over de rol van stereotypes en vooroordelen,
van onze
liefde voor drama en onze obsessie met het uitzonderlijke.
Maar daar is
het niet de plaats of het moment voor.
Bovendien wil
ik niet pretenderen de persoon te zijn die hier college over kan geven.
Ik ben ook
maar een amateur.
En wat moeten
we ermee? Want voor ons zoals wij hier staan is die zwarte kant niet populair. Wij willen
licht en vrede verspreiden.
En zo
'tegengas' geven aan wanhoop, onverschilligheid en cynisme.
Ik begin zelf
steeds meer te ontdekken dat je dat niet doet door de zwarte kant te
weerleggen, laat staan
door hem aan te vallen of te veroordelen.
Niet door het
tegengeluid zelf een boodschap van “ergens tegen” te laten zijn.
Dat valt
overigens nog lang niet altijd mee.
Nee, volgens
mij zit de oplossing erin om veel luider “ergens voor” te zijn.
Door te
blijven denken.
Door te
blijven zien wat we allemaal hebben,
En door
duidelijker en preciezer te weten wat we wél willen,
En dat uit te
spreken.
Ook in het
openbaar.
Zodat een
positief tegengeluid aanzwelt.
Van licht en
vrede.
Van hoop en
liefde.
En door ieder
voor zich je eigen bijdrage daar aan te leveren.
Door
luidruchtig de verandering te zijn die je wilt zien.
Dank je wel!
0 reacties:
Een reactie posten